Vorige week verscheen een rapport van een groep experten van de OESO over de wetenschappelijke waarde van het MYRRHA-project van het Studiecentrum voor Kernenergie (SCK) in Mol. Met MYRRHA (Multi-purpose hybrid research reactor for high-tech applications) plant het SCK de bouw van een internationale onderzoeksinfrastructuur, met een nieuwe testreactor voor de zogenaamde ‘vierde generatie kerncentrales (Gen IV)’, een fata morgana van de nucleaire industrie.
Volgens het rapport is MYRRHA een ‘innovatief en opwindend project dat uniek zal zijn in de wereld’. Klimaatminister Paul Magnette lijkt nu op basis van dit rapport middelen te willen vrijmaken voor het MYRRHA. Nochtans zijn er nog een aantal vragen die onbeantwoord blijven.
De 'reactoren van de 4de generatie' of Gen. IV zijn geen duidelijk omschreven technologie. Deze reactoren bestaan enkel op papier, en het is erg onzeker of ze realiseerbaar zijn. Er zijn immers nog tal van technische problemen die overwonnen moeten worden. Een ware fata morgana die maar één zekerheid kent: een groot proliferatierisico. In ‘4e generatie’ kernreactoren wil men namelijk technologieën ontwikkelen om plutonium te produceren en te scheiden. Dit zal de afstand tussen burgerlijke en militaire toepassingen verkleinen en de kans op nucleair terrorisme dramatisch vergroten.
En dan is er het kostenplaatje. In 2010 zou in eerste instantie 12 miljoen euro uit onze begroting moeten gevist worden. Een bedrag dat nog peanuts is vergeleken met wat er de volgende jaren naar MYRRHA zou moeten vloeien. De kostprijs van Gen IV is bovendien erg onzeker: het is onduidelijk hoeveel tijd en geld het zal kosten om de reactor te ontwikkelen.De uiteindelijke kostprijs zou op het einde van de rit de bouw ervan kunnen verhinderen.
De geschiedenis herhaalt zich. In de jaren ’80 maakte toenmalig minister van Wetenschapsbeleid Verhofstadt de strategische vergissing om de financiële steun voor windenergie te stoppen en in plaats daarvan de Kalkar kweekreactor te financieren. Het Kalkar project mislukte en werd een pretpark. Hierdoor verloor België haar positie als wereldleider op het vlak van windenergie en verspilde een slordige 600 miljoen euro.
De miljoenen euro’s die naar het SCK zouden gaan voor onderzoek naar 4de generatie reactoren, zouden we veel beter besteden aan de echte oplossingen, met name energiebesparing en hernieuwbare energie. Het nucleair onderzoek in ons land (grotendeels betaald door de belastingbetaler) zou zich beter bezighouden met het oplossen van de enorme problemen van kernafval en nucleaire veiligheid in plaats van er nieuwe nucleaire problemen bij te creëren.