In deze vreemde, verwarrende periode staat Mathias Bienstman, Coördinator Beleid en Projectwerking bij Bond Beter Leefmilieu, stil bij de momenten van de voorbije weken die hij niet zal vergeten. Niet wíl vergeten. Omdat ze ons zullen helpen het leven nog krachtiger te omarmen.
Net voor het slapengaan lees ik een artikel over hoe het coronavirus ook de longen van jongere patiënten aantast. En over hoe je je twee dagen beter kan voelen om vervolgens opnieuw de dieperik in te tuimelen. M’n gedachten schieten alle kanten uit. Ben ik al vijf dagen ziek door COVID-19 en kan ik elk moment hervallen? M’n vrouw stelt me gerust, ze kent de hypochonder in mij. En temidden van alle bange gedachten komen er gelukkig ook weer positieve gevoelens bovendrijven, die ik nooit zal vergeten: ‘Verdorie, wat leef ik graag’ en ‘Ik wil er zijn voor de kinderen’. Maar ook ‘In vergelijking met andere landen doet België het nog niet zo slecht.’
Onze gezondheidszorg is robuust
De inzet van de artsen en verpleegkundigen die er voor elk van ons zijn, die strijden voor ieder leven, met het risico zelf ziek te worden, zal niemand gauw vergeten. Net zomin als de draagkracht van ons gezondheidssysteem. We hebben per inwoner relatief veel bedden op intensieve zorg. We hebben wel wat beademingstoestellen op voorraad. Oké, met de mondmaskers liep het minder vlot. Maar gelukkig hebben de marktlogica en besparingsdrift nog niet alle reserves weggesneden. Vandaag telt niet enkel efficiëntie, maar ook: robuust opgewassen zijn tegen uitzonderlijke omstandigheden.
De toekomst heeft een sterke overheid nodig
Alleen: wat was me dat in de Wetstraat? Terwijl een aantal politici lange dagen kloppen om de crisis aan te pakken, liet de politique politicienne zich van haar slechtste kant zien. Een volwaardige regering vormen, lukte zelfs nu niet. Enkele politici bleken de essentie van hun job niet te vatten: zich inzetten voor het maatschappelijk belang. Ook dat zal ik niet vlug vergeten. Nochtans ontdekken we nu meer dan ooit de waarde van een sterke overheid die het maatschappelijk leven stuurt en de solidariteit organiseert. Ook voor de klimaatcrisis verlangen we al langer naar zo’n overheid die het heft in handen neemt.
Strijdend Europa staat onder druk van autocraten
De huidige lichting ‘wereldleiders’ gaat driester te werk in deze crisis. Erdogan laat wanhopige, Syrische vluchtelingen de Griekse grens bestormen om Europa de arm om te wringen. Trump wil een Duits bedrijf dat een beloftevol vaccin ontwikkelt wegplukken. De Saoedi’s starten net nu een oorlog in de oliemarkt om marktaandeel te winnen. En de Russen verspreiden op sociale media opnieuw hoaxes om de EU zwart te maken. Hoewel mensen vechten voor hun leven en landen zoals Italië en Spanje balanceren aan de afgrond, gaan deze autocraten gewoon door met hun cynische machtspolitiek. Ze zijn er niet om ons te helpen. Ze bedreigen ons wanneer we in de miserie zitten. Dat mogen we niet vergeten.
De natuur is gul en biedt hoop
Terwijl ik dit schrijf, zit ik buiten in de zon. Op Twitter merkte iemand op dat de hemel helder blauw is. Ik kijk naar boven en zie de strepen van vliegtuigen ontbreken. Ik adem zuivere lucht en hoor geen geraas van wagens, maar wel gezang van vogels. De natuur is gul. De buurman komt ook buiten zitten. Hij was acht dagen stevig ziek, nadat hij uit het Oostenrijkse Ischgl terugkeerde met het coronavirus. Hoe hij daar voor het eerst weer buiten zit, kwetsbaar in de stralende zon, ga ik nooit vergeten. Hij tankt energie in de zon. En hoop. Hoop dat de curve van besmettingen en ziekenhuisopnames eindelijk zal stokken.
Deze crisis is ongezien. Wat erna komt weten we nog niet. Maar ik hoop dat we met velen zijn die het leven krachtiger dan ooit omarmen. Die het belang van een goede gezondheidszorg, een overheid die durft in te grijpen, een sterk Europa en helende natuur, nooit zullen vergeten.