Je ziet het elke maand zelf op je loonbriefje: in ons land maken de belastingen op arbeid ruim 51 procent uit van alle bijdragen aan de staatskas. Daar staat tegenover dat milieutaksen slechts goed zijn voor 5 procent. Een rekenwonder hoef je niet te zijn om het te snappen: bedrijven die veel mensen tewerkstellen, hebben heel hoge kosten, bedrijven die veel vervuilen… niet. Hetzelfde zie je bij bedrijven die gaan voor hergebruik en recyclage van materialen: dat is vaak duurder dan gewoon nieuwe grondstoffen gebruiken.
Twee keer niet logisch, en dat willen wij verhelpen met een groene taxshift.
Fiscale hervorming is noodzakelijk
De federale administratie organiseerde de vorige twee jaren al een nationaal debat over een koolstoftaks. De opbrengsten van zo’n taks op stookolie, benzine en diesel kunnen we laten terugvloeien naar de maatschappij via een lastenverlaging op arbeid, lagere heffingen op elektriciteit en via maatregelen die energiearmoede tegengaan.
De overheid kan verdergaan op het elan van dat koolstofdebat. Ze kan onderzoek en debat organiseren over fiscale hervormingen die activiteiten belonen die het behoud van waarde vooropstellen, zoals herstel, hergebruik, gedeeld gebruik, en die dienstverlening economisch interessant moeten maken.
Hoe sneller we een groene taxshift realiseren, hoe sneller onze economie kan draaien op herbruikbare grondstoffen die zo lang mogelijk in de kringloop blijven en hoe meer bedrijven rekening zullen houden met de milieu- en maatschappelijke impact van onze productie.
